Pewnego razu w malutkim lesie, gdzie wszystkie liście przybierały piękne odcienie złota, czerwieni i pomarańczy, mieszkał mały lis. Ten lis był bardzo szczęśliwy, gdyż uwielbiał jesień. Nazywali go Lisek Jesienny.
Każdego ranka, kiedy słońce wstawało na niebie, Lisek Jesienny wychodził ze swojej norki, aby podziwiać wszystkie cudowne zmiany zachodzące w przyrodzie. Podobno to właśnie wtedy, gdy liście zamieniają się w piękne kolory, wróżki ukrywają się wśród nich, żeby je malować. Lisek Jesienny był przekonany, że widział jedną z tych wróżek i nazywał ją Kolorówką.
Lisek uwielbiał zbierać spadające liście i bawić się nimi swoimi małymi łapkami. Lubił też tańczyć i wirować, sprawiając, że liście unosiły się dookoła niego, jakby tańczyły wraz z nim. Dzieci okolicznych leśnych zwierząt kochały oglądać jego tańce, a Lisek Jesienny uwielbiał towarzystwo małych przyjaciół.
Gdy wieczorem słońce zachodziło za horyzont, Lisek wracał do swojej norki. Ale to nie oznaczało, że kończył swoje przygody tego dnia. W swojej norce, Lisek Jesienny posiadał magiczną latarkę, którą zbudował sobie sam. Świeciła ona wspaniałymi barwami: czerwienią, żółcią i brązem. Zmieniając kolory, latarka rzucała na ściany norki piękne obrazy liści i wróżek. Było to jego sekretne miejsce, gdzie mógł zanurzyć się w pięknie jesieni.
Jednak pewnego dnia, gdy Lisek Jesienny wychodził ze swojej norki, zauważył, że liście przestają być takie piękne jak wcześniej. Były wyblakłe i spadały z drzew. Lisek zmartwił się, myśląc, że Kolorówka przestała malować liście. Zrozumiał, że nastał już czas, by nadeszła zima.
Lisek postanowił pomóc przyrodzie. Zaczął zbierać liście, które opadły na ziemię, a potem je podnosił i zakopywał pod ziemią, aby dać im schronienie przed zimnem. Robił to codziennie przez wiele dni, a jego małe łapki były bardzo pracowite. W międzyczasie mówił wszystkim zwierzętom o swoim planie, a one dołączały do niego, pomagając w jego misji.
Jednak starania Liska Jesiennego nie mogły powstrzymać zimy. Niebawem pierwszy śnieg spadł na leśny krajobraz, a cały las pokrył się białym kocem. Lisek wiedział, że teraz jest czas odpocząć w swojej norce i poczekać na powrót wiosny.
Lisek Jesienny zrozumiał, że każda pora roku ma swoje piękno, a zmiany w przyrodzie są naturalne i potrzebne. I choć tęsknił za kolorowymi liśćmi, wiedział, że już niedługo Kolorówka wróci i znów sprawi, że jesień będzie magiczna.
A dzieciaki okolicznych leśnych zwierząt często odwiedzały Liska Jesiennego w jego norce, słuchając opowieści o Kolorówce i jej magicznych malunkach na liściach. I tak mijały dni, tygodnie i miesiące, a Lisek Jesienny czekał na następną jesień, by znów tańczyć w wirze kolorowych liści i podziwiać cudowne zmiany w przyrodzie. I tak, aż do kolejnego roku, kiedy to wszystko się powtórzyło, bo tak to już jest w krainie małego Liska Jesiennego – zawsze jest miejsce na magię jesieni i piękno przyrody.
Koniec.
