W sercu głębokiego, zielonego lasu, gdzie światło słońca przebijało się przez gęste konary drzew, rosło małe drzewko. Było niższe niż reszta, młodsze i mniej okazałe, ale miało coś, czego nie miały inne drzewa – marzenie o tym, by stać się świątecznym drzewkiem.
Małe drzewko każdego dnia patrzyło z podziwem na wysokie sosny i świerki, które dumnie wznosiły się ku niebu. Czuło, że choć jest mniejsze, to w jego gałązkach drzemie coś wyjątkowego. Marzyło o kolorowych światełkach i błyszczących bombkach, które mogłyby rozświetlić kiedyś noc Bożego Narodzenia.
Pewnego chłodnego, zimowego popołudnia, do lasu przybyła grupa dzieci z pobliskiego miasteczka. Szukały idealnego drzewka, które mogłyby ozdobić i uczynić centrum świątecznych obchodów. Biegały między wysokimi drzewami, rozważając każde z nich, ale żadne nie wydawało się dość wyjątkowe.
Wtedy, najmłodsza z dzieci, mała Ania, zauważyła skromne, małe drzewko. Jego gałązki były cienkie, a korona nie tak okazała jak u innych drzew, ale w jego zielonych igłach pulsowało ciepło i nadzieja. „O, spójrzcie!” – zawołała. „To drzewko jest wyjątkowe. Jest małe, ale wygląda na takie szczęśliwe i pełne marzeń.”
Dzieci zatrzymały się, aby przyjrzeć się niepozornej choince. Z każdą chwilą coraz bardziej dostrzegały jej piękno. Zgodnie stwierdziły, że to właśnie ona będzie ich świątecznym drzewkiem.
Wkrótce wniosły drzewko do miasteczka, gdzie wszyscy mieszkańcy pomogli w jego udekorowaniu. Kolorowe światełka oplatały jego gałązki, a błyszczące bombki lśniły jak małe gwiazdy. Kiedy nadszedł wieczór, drzewko mieniło się pełnią swojego blasku, rozświetlając plac radością i ciepłem.
I tak małe drzewko, które marzyło o tym, by świecić podczas Świąt, stało się najpiękniejszą choinką w całym miasteczku. Udowodniło, że nie wielkość ani wygląd czyni nas wyjątkowymi, ale serce i blask, które nosimy w sobie. A jego światło rozgrzało serca wszystkich, przypominając, że każdy z nas ma w sobie coś, co może rozświetlić ten wyjątkowy czas.
